Samen met mede-student-piloot Joël vloog ik de nacht in. Een onwerkelijk gevoel om je warme thuis met geliefden, de geur van kaarsen en het licht van twinkelende kerstlampjes achter te laten en de stille, koude donkerte in te gaan. Zodra we opstegen en het land onder ons weg zagen glijden, omringde ons een kalme rust. De zon ging onder en onze omgeving veranderde naar een donkere vlakte, afgewisseld met groepjes lichtpunten. De dorpen en steden leken ergens wel op de kerstlampjes thuis. Na onze stop op Hannover wisselde onze focus naar de lichten boven ons. Er was bewolking ontstaan die een dunne laag vormde tussen ons en de aarde, waardoor we alleen soms een vage lichtvlek onder ons zagen. Boven ons twinkelden de sterren in de volle pracht zoals Abraham ze lang geleden zag. Nu zagen wij ze vanuit ons kleine vliegtuig dat ergens, verscholen achter de wolken, hoog boven het Duitse landschap voort bromde.
Vanzelf was het niet alleen een bijna romantische verstildheid, daar boven in de lucht. We hielden ons uiteraard bezig met het controleren van al onze cockpit-instrumenten, voortdurend checkend of we op koers bleven naar het aan ons opgegeven navigatiepunt. Daarnaast moesten we regelmatig de ATIS uitluisteren om te voorkomen dat we onszelf vast zouden vliegen in een gebied met opkomende grondmist, waarvoor we informatie nodig hadden over de dauwpunttemperatuur in de plaatsen waar we overheen vlogen. En om het plaatje compleet te maken moesten we goed opletten vanwege het lage wolkendek. In combinatie met de temperaturen rond het vriespunt bleven we constant rekenen om er zeker van te zijn dat er niet té veel ijs op de vleugels zou ontstaan wanneer we door de wolken moesten dalen om te landen.
Ondertussen dwaalden mijn gedachten vaak naar de reden van onze bestemming. Dresden, het eindstation tot waar de geallieerden kwamen om hun bommen boven vijandelijk gebied te droppen. Waar de lichtplekken zich destijds tekenden door ontploffingen en brand in plaats van de lichten van gezellige huiskamers, straatlantaarns en auto’s onderweg. Waar dood en verderf, het verslaan van de vijand in oorlogstijd en het ontwijken van luchtafweergeschut de vlucht tekende in plaats van de stille vrede en allenigheid die wij nu ervoeren. Zoals wij, hadden ook die piloten op delen van de vlucht de tijd om te denken en te dromen.
Zo ook Jack Hemmings en Murray Kendon, die voor de RAF boven vijandelijk gebied vlogen.. en na 1945 samen met Stuart King besloten om de MAF op te richten, zodat vliegtuigen op een andere manier vrede zouden kunnen brengen.
