Van de week kwam er een gezinnetje op bezoek die we hiervoor alleen nog op All Nations hadden gezien. Ik hoorde hun stemmen door het open raam. De deur beneden werd opengedaan en met onze vrienden waaide er ook een stukje van ‘ons Engelse leven’ mee ons Nederlandse huis binnen. Het voelde direct weer vertrouwd, als ons ‘andere thuis’ en de herinneringen borrelden naar boven. Het is tijd.. tijd om terug te kijken.
…
Eind april kwamen we aan op All Nations. Het was direct duidelijk: hier hadden we de afgelopen tijd naartoe geleefd. Het voelde als ‘thuiskomen’ ondanks dat we er nog nooit waren geweest. Hulpvaardige studenten staken hun handen uit de mouwen om samen met ons de stapel tassen en koffers naar de tweede verdieping te sjouwen. Daar maakten we voor drie maanden ons thuis.. maar niet alleen ons gezin, want met ons installeerden zich nog vier gezinnen op die bovenverdieping. Wij bewoonden twee kamers in het grote oude gebouw, waarvan we de één slaapkamer maakten voor ons alle vier. De andere kamer doopten we om tot woon-/studeerkamer, die na verloop van tijd steeds meer werd gedeeld met de andere kinderen die kwamen spelen en medestudenten die een koffietje kwamen doen.
Als Christelijk College vormden we met zowel korte- als lange termijn studenten en docenten uit allerlei verschillende landen samen een gemeenschap. Het was er op ingericht om dicht met elkaar samen te leven, zoals Paulus schrijft ‘samen bent u het lichaam van Christus’ (1 Korinthe 12:27). We deelden het gebouw, de ruimte, de maaltijden, onze spullen, ons leven.. en onze ziektes. Gelijk het eerste weekend werd de eerste bewoner van de tweede verdieping ziek en de weken daarna is geen gezin gespaard gebleven. Op een enkeling na kreeg iedereen, ondanks de speciale ‘virus-wc’ de ‘stomach bug’. Overgeven, diarree en koorts vormden een uitdaging voor het settelen in een nieuwe omgeving en het ontwikkelen van een studie ritme, maar bond tegelijk ook op een unieke manier samen. En die mengeling van uitdaging en zegen bleek overal in terug te komen.
Het gevoel ‘ergens bij te horen’ wanneer je ‘s ochtends op weg naar je ontbijt al 12 keer wordt begroet en je vervolgens aanschuift aan een volle tafel is groot. Voor gezelligheid hoefde je nooit ver weg. We aten ook lunch en diner samen en speelden na de maaltijd volleybal. We letten samen op onze kinderen in de speeltuin, terwijl we van en met elkaar leerden in onze gesprekken. In de weekenden trokken we er regelmatig op uit en organiseerden we gezellige momenten rondom een kampvuur of met een spel. Zo zat er een uitdaging in de beperkte mogelijkheden om je als gezin terug te trekken. Hier in Nederland waarderen we het nu extra om met alleen ons gezin aan tafel te zitten. Om gesprekken in het Nederlands te voeren, zodat ook de kinderen mee kunnen doen. En er is eindelijk weer voldoende rust aan tafel zodat de jongens hun hele bordje leeg eten 😉 Er is nu niet zoveel strijd meer om de regels thuis, omdat ze niet meer de soms heel andere regels van een ander gezin van zo dichtbij meemaken. En omdat ons gezin nu de stabiele basis is waar we steeds vanuit kunnen vertrekken en naar terug kunnen keren, genieten we des te meer van de vele momenten die we delen met anderen.
En zo zochten we steeds naar een balans tussen de uitdagingen en zegeningen van het leven én studeren in een gemeenschap. Maar één zegen stond met kop en schouders boven aan de lijst: we waren niet alleen medestudenten, maar ook broers en zussen in Christus.
…
Het werd bedtijd voor de kinderen. We liepen mee naar de gang, wisselden onze laatste gedachten uit terwijl er jassen en schoenen werden aangetrokken en zwaaiden gedag bij de deur. Het voelde raar, iets te formeel. Er was ineens afscheid in plaats van een snelle ‘slaap lekker, tot morgen!’. En we beseften ons: ondanks alle uitdagingen, zijn de vriendschap die binnen een gemeenschap kan ontstaan en het samen God kunnen loven en prijzen echt een Zegen!
