Om 07.30 gaat de wekker, het is tijd om aan te kleden. Op de gang komen we Mirre van 1,5 al tegen, vrolijk als altijd. Elke ochtend zoeken ze elkaar al vroeg op, soms staat Lize aan het ledikantje van Mirre te vragen of ze wakker wordt. Andere keren wordt Mirre wakker met de woorden ‘Lize.. Dylann’. In onze woonkamer fatsoeneren we onze haren en pakken onze ‘lanyards’, de keycords met naamkaart die we overal bij ons dragen. Even later zijn we onderweg naar beneden. Voor ons loopt een ander stel en ook Sarah sluit aan. Om 07.55 zijn we, vijf minuten later dan de planning, bij de eetzaal. We toasten onze boterhammetjes en met yoghurt en thee erbij schuiven we aan bij een van de tafels. We praten – in het Engels – over hoe we geslapen hebben en wat er voor die dag aan lessen op de planning staan. De kinderen houden het na even voor gezien, want hoewel ze steeds meer Engels begrijpen, meepraten kunnen ze nog niet echt. Zij vertrekken met de andere kinderen naar het speeltuintje naast het gebouw.
Om precies 08.10 klinkt een belletje, het is tijd om onze vaat in te leveren aan de afwasploeg. Gauw een paar laatste happen, voor we onze tassen gaan halen en een kleurboek voor de kinderen voor tijdens de Kick-Off. Elke maandag start met een gezamenlijke worship, overdenking en vervolgens mededelingen over de activiteiten in die week. Inmiddels zijn we al aardig gewend aan het ritme en gaan de kinderen om 09.30 uur zonder mankeren mee met Sarah, zodat wij rustig naar de les kunnen.
Wij vertrekken naar ons lokaal in het gebouw tussen het woonhuis en de eetzaal in. Hier zitten we elke ochtend, met verschillende docenten en een breed scala aan onderwerpen dat wordt behandeld.Wat wel elke dag hetzelfde is, is de open dynamiek, de vrijheid waarmee vragen worden gesteld, discussies worden opgeworpen en de vliegtuigen die elke paar minuten voorbij komen (All Nations bevind zich namelijk onder de aanvliegroute van Londen Stansted) en de piloten in de klas (drie in totaal!) uit hun concentratie halen.
Om 13.00 uur is het tijd voor de warme lunch, die we vanuit ons lokaal al kunnen ruiken. Aardappelpuree met jus, een dikke worst er bovenop en een lepel doperwten ernaast. Veel groente is er meestal niet bij, maar op vlees kun je altijd rekenen in deze Engelse keuken. Sarah en de kinderen hebben al een tafel in de schaduw uitgekozen en we schuiven gauw aan. De gesprekken kabbelen voort, maar tijd om met de kinderen bij te praten is er niet echt want ze zijn al snel weer verdwenen met hun vriendjes. Als het belletje voor de vaat weer heeft geklonken, wordt de volleybal gepakt en staan de eersten al op het veld. De grote ‘tutorgroep-volleybalwedstrijd’ is binnenkort en daar wordt flink voor geoefend. Rond 14.00 uur is het veld weer leeg, want er moet natuurlijk ook huiswerk worden gemaakt.
Gisteren heb ik vrij gehad om te studeren, dus nu is de beurt aan Jelle. Het is veel te warm om binnen te blijven, want de ventilatie is in dit oude gebouw niet al te best. Alles plakt al snel aan elkaar, dus we verblijven zoveel mogelijk buiten, in de schaduw van de grote bomenn. Mo, het manusje-van-alles op de campus, heeft de sproeier aangesloten voor de kinderen en al gauw is het daar dolle pret. Samen met een andere moeder bewaak ik de onderlinge vrede en ondertussen praten we verder over de lessen van vandaag, over de kinderen, over hoe we tot hier gekomen zijn en hoe we het leven straks op missie voor ons zien. De onderwerpen wisselen steeds, want we hebben ook steeds wel een nieuwe gesprekspartner erbij die even langs kwam lopen en blijft staan voor een praatje.
Rond 16.00 uur komt Jelle alweer naar beneden, want hij heeft Dylann een paar potjes tafelvoetbal beloofd. Ondertussen heb ik afgesproken om in het lege leslokaal fluitles te geven aan twee andere meiden. Met de ene fluitist speel ik leuke duetten en m’n Pakistaanse medestudent leer ik nog de eerste noten en fluittechnieken aan. Daarna pak ik gauw in, want voor het avondeten moet er nog een rij toiletten worden schoongemaakt.Naast het schoonhouden van onze eigen verdieping hebben we namelijk ook elke dag een huishoudelijke klus te doen in de gemeenschappelijke ruimten.
Om 18.00 uur is het tijd voor het avondeten. Daare besluiten we een picknick van te maken in het gras naast de eetzaal. Zo hebben we toch even wat tijd ‘alleen’ met onze kinderen. Na het eten zijn onze kinderen even verbolgen over het feit dat zij géén filmpjes mogen kijken voor bedtijd, maar al gauw genieten we met elkaar van een klein wandelingetje in het bos rondom All Nations. Het is een uitdaging om tijd voor alleen ons gezin te vinden, daarom voelt deze wandeltijd extra waardevol.
Wanneer je je kinderen meeneemt naar het buitenland, ze in een onbekende omgeving zet en omringt met een taal die ze niet spreken, op een plek waar ze vreemd eten hebben en iedereen nog moeten leren kennen.. dan wil je er graag zelf voor ze zijn. Door de lessen, het huiswerk, de klusjes, andere verantwoordelijkheden en de vele interessante (tafel)gesprekken is die tijd er lang niet zoveel als we zouden willen. Maar deze cursus is er juist ook om ons te helpen er straks beter voor ze te kunnen zijn als we een misschien wel nóg grotere verandering aangaan.
Rond 21.00 uur slapen de kinderen. Wij schuiven samen aan het bureau in ‘onze woonkamer’ om nog wat te werken aan een nieuwsbrief en ons onderzoek. Even een theetje maken in de keuken, levert een gezellig gesprek op met het stel dat naast de keuken woont en een half uur later ben ik terug. We kletsen samen nog wat na en voegen ons dan – eigenlijk al weer veel te laat – bij de kinderen op de slaapkamer. Morgen weer een nieuwe dag.
